Duistere geheimen

Ik weet het, u hebt er geen. Ik dacht dat ik ze ook niet had, tot ik een relatie kreeg met U. Het klikt namelijk zo goed, dat er wel ergens een duister geheim moest zijn in haar leven en dat heeft zij ook met mij. Op zoek dus naar de duistere geheimen, ik bij haar, maar ik ook bij mezelf. Heel toevallig ontdekte ik er vanochtend eentje die ik dan ook maar meteen met u¹ wil delen:

1 en U natuurlijk.

De blauwe maan

Ik was als kind niet zo’n lezerd. Da’s jammer, want er was een hoop leuks te lezen. Op school lazen we ‘De Blauwe Maan’ van Tonke Dragt (tenminste, ik weet nu dat het van Tonke is). Het heeft veel indruk op mij gemaakt, zoveel dat ik geen flauw idee meer heb waar het over ging, maar het was voor mij meer dan genoeg aanleiding om lekker heel ver weg te dwalen met mijn gedachten. Ik deed dat graag als kind, niet goed voor je studieresultaten, wel fijn.

En wat beter dan het te bezingen met alleen basgitaar als begeleiding (en intense onbekendheid met het gespeelde liedje)?

The strudl incident

Het ging ongeveer zo: het was zondag, en we waren naar A’sweerd geweest, zouden daar wat bij de Veldkeuken nuttigen, maar daar stond rij tot aan het vriesvak. Maar U (die trouwens A. heet, maar vanwege verwarring met wijlen A. hier U genoemd wordt) had nog een biostrudl in haar eigen koelkastje liggen, ter opwekking in de oven, zodat we daarheen uitweken.
Ik (ja dat geef ik toe), zette de oven aan en na het voorverwarmen kon de strudl d’r in. Een half uur staat op het pak, maar U wist dat langer ws. nodig was, okay, eiwekkeren we hem op een half uur en gaan dan kijken. Wij naar woonkamer om daar te vertoeven.
Na verloop van tijd verzuchtte ik:”Och, wat begint de strudl toch al lekker te ruiken”, en U vervolgde heel onromantisch:”Ik ruik niks maar ik zie wel rook.”
Anyway, toe kut a long storie sjort, ik had de oven op 220° gezet, 50° te warm, of moet ik te heet zeggen? Daardoor kon ik onderstaand filmpje maken en ruikt het in huis nog steeds heerlijk naar ovenverse strudel:

Leer van mijn fouten, zeg ik dan altijd maar…

Zem

In een klooster op een berg, precies het idillische plaatje dat je er bij bedenkt, zat een oude¹ monnik te mediteren. Op een dag² mocht een novice bij de oude monnik op gesprek. Het licht viel mooi door één raampje naar binnen, zoals dat hoort en de oude monnik keek de novice vriendelijk aan, wees hem tegenover zich plaats te nemen.

Het hoofd van de novice borrelde van de vragen, het was een enthousiaste jongen. Maar na zijn eerste vraag zei de monnik:
  – Het spijt me jongen, ik beantwoord geen open vragen.
Wat teleurgesteld door deze inefficiente manier van converseren stelde de novice de ene gesloten vraag na de andere, maar op elke vraag antwoordde de monnik ‘Nee’. De jongen was slim en herformuleerde eerdere vragen zodat er ‘Ja’ op geantwoord moest worden om geen tegenstrijdige beweringen te krijgen, maar ook op deze vragen antwoordde de monnik ontkennend.

Toen hij zag dat de jongen ontmoedigd raakte zei hij:
  – In al je vragen zit het woordje ‘is’, en op alle is-vragen, past alleen het antwoord ‘nee’.
De jongen fronste teleurgesteld en vroeg:
  – Is dat zo?
Nadat de monnik dit met een glimlach beantwoord had, verliet de jongen het klooster en werd advocaat, een goeie!

1 en heeeeeel wijze, dat spreekt voor zich.
2 zo gaan dit soort verhalen

Hap

Het ging ongeveer zo, ik heb weer een kinbegroeiing en Boris straft dat af door erin te bijten en toen zat hij zo lekker te spinnen en ik onder zijn kin te krieben en kon ik zomaar zijn snoet in mijn mond nemen, waarvan hij dan weer schrok. 

Ratel de ratel

Dag mensen, wat fijn toch dat u mij leest. Ik hou van mensen en ik raak die liever niet kwijt, zeker mezelf niet, maar ook anderen. Soms is daar niets aan te doen en moet je dat accepteren, zo gaat dat. Maar als je er nog wat aan kunt doen, dan doe je dat graag. Toen het donderdag zo waaide, sms-te ik naar U:

Dag ***********, doe jij straks heel heel erg voorzichtig op de fiets? Het stormt echt en ik ga met de bus naar ***. Later op de middag zou het minder worden, maar wel uitkijken hoor! *** *** yak

Ik kreeg een geruststellend sms-je terug, maar later (in bad) vertelde ze dat ze het volgende berichtje had willen sturen:

Okay, als ik in de gracht lig zal ik je wel sms-en om hulp

Had ze het maar wel gedaan, want dat  is het beste medicijn tegen (over-)bezorgdheid. Daar moet je niet al te voorzichtig mee omgaan. Het leven is hard, en als je dat onder ogen ziet is daar best mee om te gaan en kun je er je eigen zachte plekjes op bouwen.

Dat er met het harde leven om te gaan is, bleek ook toen ik bij een opruimactie een mailtje van A. aan een vriendin tegen kwam. Laat ik het even zonder commentaar overnemen, heeft ze toch nog eens iets voor mijn logje geschreven:

(…) Het gaat hier naar omstandigheden best goed. Natuurlijk is het een hele kluif, maar ik heb me sinds de diagnose twee weken geleden, eigenlijk alleen soms een uurtje of op momenten heel naar gevoeld. Ik kan uiteraard veeeeeel leukere dingen dan ziek & dood bedenken, maar het is best te doen.

Ik voel me ook niet verdrietig om dingen die ik waarschijnlijk niet meer zal kunnen, maar het zal ook erg helpen dat ik het overgrote deel van die dingen heb gedaan. En kijk, of je nou voor de 1845e keer een snelle afdaling in de sneeuw geniet of voor de 1855e – dat maakt ook niet zoveel meer uit.
Dat vind ik echt een meevaller, had ik niet verwacht! (…)

Het was mooi om het dominante gevoel van die periode in haar woorden gevat te zien.

En jahoor, het is vandaag 13 januari, precies twintig maanden na  vrijdag 13 mei 2005, de dag van de diagnose en precies drie maanden na vrijdag 13 oktober 2006, het begin van mijn nieuwe ‘latie. Misschien moet ik dan wel precies over drie maanden op vrijdag 13 april weer eens een solovoorstelling doen. Wat vindt u¹?

1 en wat vindt U?

Ontmoeting met… (3)

En dan zeggen mensen dingen als: “maar waarom doet die God dan niets, waarom grijpt hij niet in?”, ja duh!
Hij staarde in zijn glas en ik werd heen en weer geslingerd tussen interesse en lichte irritatie. Ik besloot maar weer even op de eerste te leunen.
– Maar, eh, is dat dan geen logische vraag?
– De vraag is logisch, maar fout. Op de een of andere manier zit het top-down-denken zo ingebakken in mensen dat mij telkens een foute rol wordt toebedeeld. Ik snap best dat mensen hun lot in iemand anders handen willen leggen, maar zo werkt het niet. Daarom word ik ook altijd zo boos om Genesis. En dan heb ik het niet eens over de schepping, maar over dat met de slang en die boom. Dat was ooit bedoeld als verhaal om te laten zien dat de mens na het ‘eten van de kennis’, klaar was om de wereld in te gaan, dat de mens het zélf kon¹. Ziekte en dood heb ik er niet ingestopt, die zijn het gevolg van hoe jullie gebouwd zijn, gegroeid zijn, ontstaan zijn. Net zo goed als een programmeur zich niet in hoeft te spannen om bugs in zijn software te krijgen. Evolutie gaat niet verder dan goed genoeg.
– Evolutie?
– Ja?
– Eh, schepping?
– Ha! Je hebt geen schepping nodig om een god te hebben.
– Nee, andersom, je hebt God nodig om bestaansvragen te beantwoorden.
– Maar God is toch geen antwoord? Zie ik eruit als een antwoord? Volgens mij roep ik meer vragen op dan ik beantwoord!
– Misschien, maar ik denk dat God voor een hoop mensen een piekerstop is.
Liet ik me door deze rare man uit mijn tent lokken. Gelukkig ging hij zelf weer verder
– Oja, zo van de wil van God. Dat Hij ondoorgrondelijk is en zo. Maar waarom moet ik daar tussen zitten. Kunnen die vragen zelf niet gewoon ondoorgrondelijk zijn? Daar ben ik echt niet voor nodig. Maar ik had het over het top-down-denken van mensen, terwijl het leven, het universum en alles bottom-up werkt. 6 miljard mensen kunnen wel één God in de gaten houden (elk op hun eigen manier), maar hoe zou één god zich met 6 miljard mensen bezig moeten houden? Ik ben het resultaat van de collectieve vragen van die 6 miljard mensen, niet het antwoord. Misschien zelfs wel de collectieve angst voor het ontnuchterende antwoord.
En hij nam weer een slok, was hij gewoon dronken? Ik keek op mijn horloge, hij zag het.

wordt vervolgd…

1 Onder het motto van ‘één zijpaadje te ver’ voegde hij nog toe: “het enige wat nog van mij is in Genesis is de grap dat de slang het rondkruipen als straf krijgt, iets wat hij toch al deed. Dat is net zoiets als iemand die net drie ijsjes uit de koelkast gejat en opgegeten heeft, straffen met dat hij geen ijsje krijgt na het eten.”

Instantgeluk (2)

Recept voor instantgeluk:

Benodigde ingredienten

• 1 geliefde
• geld voor transport en bioscoopkaartjes
• voldoende tijd en rust in de kont

Bereiding

1. Ga naar het Louis Hartloper Complex
2. Zorg dat u vroeg bent, mogelijk anderhalf uur van te voren
3. Koop kaartjes voor Little Miss Sunshine (elke dag behalve maandag aanvang 19.00 uur)
4. In het LHC worden de plaatsgebonden kaartjes verdeeld als één rij per bestelling, zeer grote kans dat u de hele achterste rij voor uzelf hebt.
5. Neem plaats op de u toegewezen achterste rij en straal bezetheid¹ uit. Nu krijgt u sowieso stoel twee en drie, dus echt plek is er al niet meer
6. Geniet van de film (waarschijnlijk ook in andere bioscopen goed) en van uw geliefde, met wie u ongegeneerd kunt knoerkelen.
7. Na afloop is het goed toeven in een café in de nabijheid, mijn voorkeur is Ledig Erf en een fatsoelijke whisky kan ook geen kwaad.
8. Ad lib.

1 let wel, bezetheid, niet bezetenheid

Ontmoeting met… (2)

En dat toen met Mozes he?
‘God’ had al een tijdje zitten vertellen over wat hem dwars zat. Hij vond het fijn dat ik niets vroeg, ik had me voorgenomen niets te vragen tot hij stil viel. Had niet zo’n behoefte aan een discussie met deze zonderlinge man.
– Ik heb met hem gesproken over wat goed is en wat niet. Maar hij bleef maar aandringen dat hij zijn volk in het gareel wilde krijgen. Ik nog zeggen:”Maar Mozes, dat moeten die mensen zelf uitvogelen, alles wat je oplegt werkt juist tegen de moraal”, maar hij sloeg aan het beitelen en maakte er zijn eigen verhaal van. In de vaste overtuiging dat ik het wel zo bedoeld had. Hij de berg af, ziet ie dat gouden kalf. Hij pissig omdat ze niet op hem gewacht hadden¹ en zo primair als leiders nog wel eens willen reageren, gooit hij die stenen kapot en slaat aan het moorden, terwijl hij net neergebeiteld had dat dat niet mocht. Gaat terug de berg op (durft mij niet onder ogen te komen) en beitelt een nog heftiger setje decreten neer, in naam van mij. Veel veel later vind je dat terug in Leviticus en zie je waar hij zich op afgereageerd heeft: vrouwen en homo’s. En dat gebeurt me nou iedere keer!

Mijn glas raakte leeg en ‘Hij’ bood me een volgende aan. Ik ben beleefd opgevoed, dus ik nam het aan.

wordt vervolgd…

1 en omdat ze in zijn afwezigheid een filmfestival gehouden hadden, maar dat is niet canoniek.

Ontmoeting met…

Het was ongeveer zo: Ik had afgesproken dat mijn lief mij op kwam halen aan het einde van een afspraak met iemand anders in de kroeg, dat was het idee. Maaaaaar, die iemand anders moest eerder weg omdat hij had afgesproken met zijn lief, dus ik had twee uur te doden. Ik bleef na het afscheid achter aan de bar en bestelde nog een eh, eh, consumptie.
De man die twee krukken verder had gezeten schoof nu op en vroeg of ik het erg vond dat hij naast mij kwam zitten. Erg was wat veel gezegd, dus ging hij zitten.
– Zou je het geloven als ik zou zeggen dat ik God ben?
Oh, nee, niet nu, niet hier, niet met mij, ik nam een slok en hij hervatte
– Ben je gelovig?
– Eh, nee.
– Ben je ook geen Ietsist?
– Zelfs dat niet nee.
– Okay, goed, for the sake of the argument, stel je zou wel gelovig zijn, wat zou je dan nodig hebben om te kunnen geloven dat ik God ben?
– Goed punt, dat is een van de redenen waarom ik niet gelovig ben, haha.
– Haha, ja, inderdaad en dat is mijn probleem, want ik ben namelijk wel God, alleen zijn er zo ont-zet-tend veel misverstanden over, en zoveel varianten van mij in omloop, dat ook al ben ik God, niemand daar wat mee kan.
– Maar als je, of moet ik ‘u’ zeggen?
– ‘Je’ is goed
– Maar als je God bent kun je ook wonderen verrichten, water in wijn enzo.
– En dat zou hoe indruk maken?
– Ah
– En als ik geloof af zou moeten dwingen, bevestig ik alleen het imago dat ik in de loop der eeuwen mee heb gekregen van de dramkonterige dwingeland zoals ik in bijvoorbeeld Leviticus 18 word afgeschilderd.
– Ik zie je probleem, poeh!
Hij nam een slok en keek even in de verte.

wordt vervolgd