Eindtijd weer…

Laat ik vooropstellen dat ik natuurlijk heel erg dom was om het zo lang uit te stellen, maar ik had nog twee dagen om een wijziging in mijn vermelding in de telefoongids door te geven.
Je zou verwachten dat het vaker voorkomt dat een bedrijf een wijziging door wil geven, dus daar heb je een procedure voor. En jahoor, op de orderbevestiging werd ik gewezen op de website. Is dat even makkelijk? Nee dus. Het is een draak van een formulier dat je in moet vullen, je wordt er niet vrolijk van. Da’s jammer, maar dat hoort er wel een beetje bij natuurlijk. Dat soort vermeldingen kunnen ingewikkeld zijn en je helpen door je bestaande gegevens op te halen, ja, dat is privacy gevoelig natuurlijk, het zijn immers gegevens die in de telefoongids staan…

Op het einde komt er een knopje met ‘print’, waarop Firefox crasht. Da’s altijd jammer. De tweede keer (natuurlijk zijn  alle gegevens kwijt) crasht Firefox wederom. Dan IE maar onder het stof vandaan halen. Wederom alles ingevuld en wonderwel hij crasht niet.
Maar dan verdwijnt het hele scherm, hela, whaaaaa? (met stijgende intonatie) Jahoor, het printen was alleen om te zorgen dat je het op kon sturen met de post. Dus ginder mag een juffrouw of jonker e.e.a. weer fraai over knoedelen. Hahaaaaaa!  Wat is automatisering toch fraai! Ongelofelijk. Doet me denken aan het urenverantwoordings systeem waar ik ooit mee moest werken… Brrrr.

Goed, je kon het ook faxen. Laten we die dan maar onder het stof vandaan halen, maar eh. Oja, die was niet aangesloten. Eh, kabeltje, kabeltje, kabeltje, ah kabeltje. Ondertussen begon het huis er steeds meer uit te zien of er een moord gepleegd was.

Het volgende hoofdstuk was faxen. Natuurlijk was de neiging van de fax om eerst e.e.a. flink te verkreukelen en uit te spugen. Om vervolgens ingesprek te krijgen. De fax er scheef doorheen te trekken, en zo meer.

Het zal mij benieuwen of het goed gegaan is, ik hoor het wel en eh, anders maar niet.

Bakkie doen?

Ah, vandaag weer even een veegstukje, een stukje waarin boel stukjes bijeen, een groot stukje moeten vormen. Is dan het idee. Weet u, ik doe het met subkopjes:

Aangetekend stuk
Is de technische term voor een aantrekkelijke man die reeds een tatoeage heeft. Daarnaast wordt het gebruikt voor een per post verzonden zaak waarvoor getekend dient te worden bij ontvangst. Laat voor die laatste nou aangebeld worden, onaards vroeg. Ik nog helemaal mottig en niet gans gaar wakker zal ik maar zeggen. En hoewel een aangetekend stuk zowel goed als slecht nieuws kan bevatten en zodoende verwachting of huivering op kan roepen, is het in een dergelijk wormstekige geestestoestand natuurlijk alleen aanleiding tot onaangenaame voortekengevoelens. Wat kon dit zijn, ik had namelijk niets besteld, ofzo.
De postheer die mij op stond te wachten en mij vriendelijk wees waar ik mijn krabbel mocht kneien, wist natuurlijk allang wat het was. Zo niet ik en dat uitte ik hardop. Een brede grijns was mijn deel. Toen ik ‘t open maakte begreep ik het… (leuk, heb ik ook es een klifhanger!)

yak is prolifiek
Ja dat is Nederlands(-ig), dat wil zeggen het staat in De Dikke. Wat ik er mee wil zeggen is dat ik weer wat avonden vrij heb gehad en aan het muziekeren geweest ben. Wat u mogelijk leuk vindt om te horen is dat ik mijn klassieke gitaar (nylon snaartjes) weer es tevoorschijn gehaald heb (nog voor ik ooit van Rodrigues Y Gabriela gehoord had trouwens). Voornamelijk omdat de snaren op mijn trouwe rammelbakje volledig geroest en ge-weet ik niet wat waren na de voorstellingen (men zweet dan meer aan de vingers en zorgt makkelijk slecht voor zijn gitaar na afloop, dikke foei).
Ik heb/had het niet zo op klassieke gitaren, die brede hals is niets voor mij. Maar ik moet zeggen dat de klank toch wel iets fijns heeft, zeker het laag. Bovendien is dit de primeur voor de FEADÓG D fluit die ik van Branwen gekregen heb, waarvoor nog innig dank.
Luister zelf naar Tea:

Later mogelijk meer…

Rare microfoonkabel
Ik heb een rare microfoonkabel. Ik heb een keer een hele middag doorgebracht met ‘m stukje bij beetje inkorten omdat hij knetterde en kroek¹. En nu ineens doet ie het weer prima. Zal het weer wel geweest zijn, maar welk weer is me een raadsel…

1 kraken is een sterk werkwoord, weet u toch?

Hardstikke

Kent u het fenomeen taggen? Dat is dat je met een marker korte kreten (tags) op dingen kladt. Het schijnt een grotere schadepost te zijn dan alle andere grafiti bijeen. En meestal is het nog niet mooi ook. Bovenstaande tag was allen weer zo fotogeniek dat ik het niet kon laten ‘m te vereeuwigen.
Maar voor u denkt, dan maar op naar de hemel, steekt de volgende foto daar een stokje¹ voor, inclusief verklarende text²

1 Nouja, een rooster
2 sorry tagst

Ach Amsterdam

Edwinek was in Amsterdam met mij, of andersom, wat je maar wilt. Doel was te kijken of Amsterdam kon fungeren als een zomerversie van Antwerpen¹. Inmiddels was de zomer al voorbij, zo werkt dat met agenda’s, maar sle Heer had nog een dagje fraai voor ons weggezet zodat het niet aan het weer lag als de foto’s zich niet konden meten met die uit A’werpen. Toch is A’dam anders, niet zo vervallen bijvoorbeeld. En het stadsbier van A’dam (eh, Heineken?) is minder om over te jubelen dan dat van A’werpen (De Konink, hoezee!).
Toch zijn de foto’s wel leuk geworden en Guinnes is dan wel geen stadsbier, maar wel erg lekker (zij het duur).

1 zie vele stukjes over jaarlijkse bezoeken aan A’werpen.

Mnmlzm

Ik heb het geloof ik wel eens verteld, dat ik iets heb/had met minimale muziek. Nog wel hoor, maar het is wel minder dan vroeger, zo gaat dat. Phillip Glass, Steve Reich, Simeon ten Holt, Meredith Monk en een heleboel Electro-muziek als Kraftwerk, Klaus Schulzte, Ashra en noem-maar-op.
Heel soms ripst er iets op. Dan wil ik ook weer even, bijvoorbeeld als ik de Ursonate van Kurt Schwitters geluisterd heb (onlangselijk), dan blijft dat in mijn systeem en dan moet ik ook eventjes, blijkbaar. Dus hier bij deze dan de premiere van de Voersonate, van yak, eet smakelijk:

U zult merken dat zelfs na 3.30min het fijne van minimale muziek altijd weer zit in het moment dat het afgelopen is. Een vergelijkbaar gevoel als tot stilstand komen na een 8-baanrit, het was lekker om zo hard te gaan, maar wat is het ook weer fijn om stil te staan.

Cardiokleptomanie

Ik doe niet vaak twee stukjes per dag, maar dit moet even. Want ik ben tijdelijk even van mijn hart bestolen. Door Rodrigo Y Gabrieala, ik had er ook nog nooit van gehoord, maar toen ik dit zag was ik om.
Daarna keek ik dit en was ik definitief verkocht, om als absoluut fraai voorbeeld van ‘je ding doen met perfecte publieksparticipatie’ af te sluiten met Wish you were here, let ook vooral op de nonchalante slok op het einde van het slide gedeelte. Hoera voor die twee, hiep hoi!
Nou deze dan nog?

Have you SEEEEEEN the light?

Hoewel ik eigenlijk een stukje zou schrijven over mijn minimale achtergrond, moet ik een belofte inlossen die eerder gemaakt is. Dus hoewel bovenstaande afbeelding ook van Glass is, moet het mnmlzm even tot morgen wachten. Vandaag schrijven we over lichtjuf en haar Bostonlog, want lichtjuf zit aan de andere kant van de unsightly plas vies zout water. Heulemaal in d’r eentje, in de bieb¹. In ruil voor haar spinaziesoeprecept, zou ik d’r pluggen, dus bij deze:

GAAT ALLEN KIJKEN BIJ LICHTJUF.NL, AL WAS HET ALLEEN AL VOOR DE SOEP, BJOETIEFOEL SOOOOEEEEEP.

Nou en als we dan toch over het licht zingen, hier dan een kuvvertje van de huiszwaluwen:

1 wilt u niet weten