Open sollicitaties

Ik krijg de laatste tijd weer veel open sollicitaties. Ooit vond ik die vleiend:”goh wat leuk, iemand wil bij mij komen werken.” Tot ik zag dat in de hele communicatie alleen mijn e-mail adres persoonlijk was. De rest was zo generiek als maar kan. Sindsdien doe ik er niets meer mee, hup DELETE! Lui kreng! Vandaag was ik in een goeie bui en stuurde ik weer een mailtje terug:

Dag die-en-die,

Ik heb nu helaas geen functies voor je in de aanbieding, noch in de toekomst. Maar als ik je een advies mag geven: ook bij een open sollicitatie is het verstandig om je een klein beetje te verdiepen in het bedrijf dat je aanschrijft en daar iets van in je brief/mailtje terug te laten komen.
Je treft me in een heel goede bui dat ik ueberhaupt iets terugschrijf, want dit soort massa-gemailde open sollicitaties gaan meestal direct in de prullenbak. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar de enige in ben.

Met vriendelijke groet en veel succes,

yak van KrakLog

Met een gloed van weldaad drukte ik op send. Misschien moet ik deze bewaren en er een soort van autorespond van maken.

Wie of wat woont er in de koningklijke loge?

Update: introducing Natalie

Nogmaals astma

Ontkenning en voor jezelf verstoppen, och wat benne we daar toch goed in. Maar er zijn altijd weer manieren waarop het zich toch onomstotelijk opdringt aan oog, oor of algehele gesteldheid.
In dit geval wou ik even snel een liedje opnemen. En als je jezelf dan hoort ademhalen in je hoofdtelefoon, dan moet je toch bekennen dat het niet zo lekker gaat allemaal. Wilt u horen hoe dat klinkt? Ach mogelijk hoort u het niet eens en hoort u het liedje wel zoals ik het bedoeld heb. Ik hoor alleen een met z’n adem worstelende man, maar da’s onzin natuurlijk. En Israel “Bruddah Iz” Kamkawiwo’ole‘s ademhaling klinkt nog veeeeeel enger!

Het is Another Day, van Roy Harper overigens.

U kunt ‘m ook mono beluisteren, met lichtbeelden:

En als u wilt zien en horen hoe mensen zonder astma het doen zijn hier Peter Gabriel en Kate Bush die hetzelfde zingen:

Ach, nu het toch weer brandt…

Ik ben niet iemand die snel over politiek schrijft. Dat heeft met meningen te maken en die heb ik niet zo vaak, want waar moet ik ze op baseren? Natuurlijk denk ik wel regelmatig van: och och och, dat dan weer wel.

En als het dan weer ergens flink brandt en je hoort toevallig weer een liedje dat daar op aansluit, dan wil ik voor een keertje best even als activist aangemerkt worden hoor:

I Come and Stand at Every Door

I come and stand at every door
But no one hears my silent tread
I knock and yet remain unseen
For I am dead, for I am dead.

I'm only seven although I died
In Hiroshima long ago
I'm seven now as I was then
When children die they do not grow.

My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim, my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind.

I need no fruit, I need no rice
I need no sweet, nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead, for I am dead.

All that I ask is that for peace
You fight today, you fight today
So that the children of this world
May live and grow and laugh and play.

 -- Nazim Hikmet

Wat mij raakt in deze tekst is minder (hoewel ook hoor) de inhoud, danwel de toon. Als iemand vanaf de barrikaden brult is dat ook maar weer een mening, maar dit is een beschrijving van iets dat echt is, op een droge en emotieloze manier verteld. Er zit geen verwijt in, alleen het verzoek om er mee op te houden. En dat komt aan. Niet bij wie het zou moeten aankomen, maar dat is drama van de wereld.

Dankzij de zegeningen van het internet lees je zo es wat en blijkt dat dit eigenlijk een erg opgeklopte vertaling is, gek he? Want zo ziet het er niet uit. Op de pagina van bovenstaand linkje, staat ook de originele Turkse tekst en een letterlijker vertaling:

Kiz Cocugu

Kapilari calan benim
kapilari birer birer. 
Gozunuze gorunemem 
goze gorunmez oluler. 
 
Hirosima'da oleli 
oluyor bir on yil kadar. 
Yedi yasinda bir kizim, 
buyumez olu cocuklar. 
 
Saclarim tutustu once, 
gozlerim yandi kavruldu. 
Bir avuc kul oluverdim, 
kulum havaya savruldu. 
 
Benim sizden kendim icin 
hicbir sey istedigim yok. 
Seker bile yiyemez ki 
kagit gibi yanan cocuk. 
 
Caliyorum kapinizi 
teyze, amca, bir imza ver. 
Cocuklar oldurulmesin 
seker de yiyebilsinler

Little Girl

It's me who knocks
the doors one by one.
You can't see me
--the dead are invisible.

I have been around for ten years
since I've died in Hiroshima.
I'm seven years old
--dead children do not grow.

First my hair caught fire,
my eyes burned.
I've turned into a handful of ash,
and that was scattered into the air.

I don't ask you for anything
for myself.
A child who burns like a piece of paper
cannot eat even candy, anyway.
 
I knock on your door,
dear lady, dear sir, give me your signature
so that children won't get killed,
so that they can eat candy.

Wow he? Het is een wat honkebonkerige vertaling, maar ik geloof dat poezie vaker honkebonkerig vertaald zou moeten worden als ik dit zo lees. En ik kan het weer niet laten, ik kan er niet met mijn vingers van afblijven:

Een klein meisje

Neem me niet kwalijk,
dat ik bij u aanklop.
U ziet mij niet,
want doden zijn onzichtbaar.

Ik ben hier al een hele tijd,
vanaf dat ik stierf in Hiroshima.
Ik ben zeven,
want doden worden niet ouder.

Mijn haar verschroeide,
mijn ogen verbrandden.
Ik veranderde in een hoopje as,
en waaide weg in de wind.

Ik vraag niets voor mezelf.
Een kind,
dat verbrand is als papier,
eet geen snoep.

Ik klop op uw deur, lieve mevrouw, lieve mijnheer, 
voor uw handtekening,
dat kinderen niet meer gedood worden,
dat kinderen snoep kunnen eten.

En toen zat ik inene frieten te eten en kreeg ik een idee. Zo kan dat gaan:

Ik ga even een zalfje zoeken, want ik ben een beetje opengeschaafd nu.

Compositie met twee konijnen

Er is niets bekend over hun reislust…

P.S. Als toevoeging op het verhaaltje van gisteren kan ik uit welingelichte bron mededelen, dat planeten in een baan dat doorgaans onbezoldigd doen.

Nou zie je…

“Nou zie je he?”, begon hij zijn verhaal, “Een sterrenstelsel is opgebouwd uit”, en tegelijk met dat hij zich realiseerde dat hij zijn zin moest afmaken met een of andere variant op: “heel veel sterren”, zag hij haar blik in een denkbeeldige verte verdwijnen.
Even was hij bang dat zijn stilvallen opgemerkt zou worden en dat het ‘vervelend’ zou worden. Het kon de laatste tijd wel eens vervelend zijn.
Maar de stilte werd niet opgemerkt, of anders stilzwijgend gewaardeerd. Ze zag eruit alsof ze het erg naar haar zin had, maar was ze wel in deze ruimte? Of was ze bij het vallen van het woord sterrenstelsel naar eentje ergens anders verdwenen?
Toen hij er over nadacht merkte hij dat de stilte ook voor hém niet vervelend voelde, alsof hij voor het eerst na kon denken. Niet over iets specifieks trouwens.
En de tijd viel weg, dus na hoelang het gebeurde wist hij niet, maar ze zei:”Gekkie”, gaf hem een zoen, glimlachte en liep naar het w.c..
Gekkie.

Hmmmmmm…

Wat kan het toch lekker zijn als je besluit rustig aan te doen vandaag…

Even nog hoor

later meer…

update:

Och, wat kun je soms toch blij zijn met een foto. Hoewel hij ook wat kitscherig is, dat moet ik wel toegeven. Ik was overigens al een tijdje niet meer in A’dam geweest terwijl ik er jaren naarheenenweer geforenst ben. Mein Himmel, wat is d’r veel veranderd. Niet in de laatste plaats vielen de airco’s op de gallerij van die ene flat langs het spoor op¹.

Verder ben ik bij Nederland’s slechtst bewegwijzerde kleine panda geweest die overigens met zijn/haar kont naar ons toe ging zitten. Huiver.

1 brakke zin, ik weet het. Maar als je met iemand op pad bent die in estruaria doet ligt het voor de hand om met brakke dingen bezig te zijn.

Astmagoedis

Ik zeg het al jaren: ik ben geen type voor astma. Dus als ik er echt last van krijg ben ik er altijd weer over verbaasd. Gisterenavond werd mijn strot echter zo hard dichtgeknepen dat ik weer overtuigd was: ik heb astma. Al blijf ik erbij, ik ben er geen type voor.

Ach even een linkje, voor iets waar ik weer erg gelukkig van werd: aan de lopende band

Verdriet

Als het regent lijkt alles natter. De bomen zijn nat, de wegen zijn nat, de autos op de wegen of onder de bomen zijn nat. En alles beweegt, want het waait.
Als het regent gaan vogels toch door, minder maar toch. Misschien moeten ze wel van hun moeder, of is het hun moeder, dat kan ook.
De bus maakt de meeste herrie, dan de auto’s of de brommers als je het motorgeluid meerekent.
Wat zouden de diertjes doen, de vogels weten we, maar de muizen en de ocelotten, wachten die tot het droog is? En zo ja, waar?

Als het regent is alles een beetje vager, ook door het licht, dat diffuus is. En muren worden nat. Langzaam worden ook de kozijnen vager en kan ik niet meer zien wat ik type.

Update: hier schijnt de zon alweer…