Poeh!

Dag lieve lezertjes, vandaag ga ik ingewikkeld doen, met drie afspraken op één dag. Ik had er vier van kúnnen maken, ware het niet dat daarvan twee deels zouden overlappen, maar dat zou opzich voor mij niet noodzakerlijkerwijs betekenen dat ik het niet zou probéren. Maar drie vond ik eigenlijk wel genoeg, sorry mees. Ik zal morgen verslag doen of het beviel of niet. Meer heb ik even niet in de aanbieding, sorry.

De Oren van Boris

Soms kijk je (ik) een film en dan is de film afgelopen (op het einde dan he?). En heel af en toe kijk je dan de volgende dag naar Boris en dan denk je (ik dus), hee, aan wie doe je me nou denken? En dan blijkt het Oren Ishii te zijn. En Boris heeft natuurlijk ook Oren, dus noem ik ‘m nu maar zo (als bijnaam hoor, een van de dertig). Nu maar hopen dat hij zich niet alszodanig gaat gedragen…

Kunstkopf

Ik heb al heel erg lang een Kunstkopf willen maken. Wat dat is? Een kunsthoofd is een microfoon in de vorm van een hoofd, waarbij op de plek van de trommelvliezen de daadwerkelijke opnemertjes geplaatst zijn. Als je een Kunskopfopname op een hoofdtelefoon beluistert zitten daar alle 3D hints in die je als je ‘erbij was geweest’ ook gehoord had. Je kunt dus dingen boven je, achter je en links en rechts van je plaatsen.
Helaas is het maken van een kunsthoofd veel werk en daar is het eigenlijk net niet leuk genoeg voor, dus dat is er nooit van gekomen. Maar er is een bedrijf dat ‘brilmicrofoons’ maakt. Een soort van tussenweg tussen een Kunstkopf en een ‘normale’ stereo opname. Aan lusjes aan je bril, kun je twee microfoontjes ophangen waarmee je een natuurlijke stereoopname kunt realiseren. Ik heb daar voorbeelden van gehoord en dat klinkt inderdaad heel aardig.
Vorige week heb ik twee nieuwe microfoontjes gekocht en ik kan dus nu stereo werken. En kijk, met twee kussentjes heb ik mijn eigen semi-kunsthoofdje gemaakt. Hoe het klinkt? Ach als u mij onsmakelijk oude paaseitjes wilt horen eten, Boris in de keuken wilt horen mauwen en mij in mezelf horen praten, gaat uw gang. Zet er wel even een hoofdtelefoon bij op en doe uw ogen dicht (voor het beste resultaat).

WAAAAASZINNIG

Als u niet van mijn wazige stukjes houdt is dit het moment om intensief af te haken en morgen te kijken hoe het er dan voorstaat. Ik heb u gewaarschuwd.

Want wat weert het wonderlijk, niet? Dan zon, dan wolkgedekte en krijgt het balkon met deze regen wel genoeg binnen? Want bladerdekjes willen nog wel eens afwijzend tegenover regen de druppelstroom op de tegels laten siepelen, die dat weer opsorberen en uitlekken op de vers gebitumineerde onderlaag, zo hopla hup het putje in, langs mijn benedenburen en de grond in, floep, zomaar weg.
En dan dus weer zonnezon, zodat ik twijfel of gieten nu toch niet erg van belang is, of dat ik daar mezelf (en indirect u) onnodiglijk mee belast. Twijfels van beginnende balkontuinierders met vliegende start perikelen in de vorm van 54 bakjes, potjes en emmers.

Zo heb ik blijdschap met mijn in bloei schietende ceanotus, och hoe fijn. Want A. is er zo lang mee bezig geweest. Eerst met de ceanotuswens, daarna de ceanotusqueeste en uiteindelijke aanschaf. En daarna de blijdschap die nu dus mij ten deel valt.
Maar als beginnend balkonist ontwikkel je ook snoeibehoefte. In een toestand van hoge snoeinooddruftigheid kijk ik lijdzaam toe hoe e.e.a. uit de hand groeit. Ik hunker naar vormsnoei! Maar och, zo’n onkunde en zo’n bibliotheek geschikt voor de leniging van elke vorm van snoeikennisnood. Maar waarin te beginnen en hoe tegensprakig zijn die boekwerken en -werkjes. Het laatste dat ik wil is twijfel op twijfel. Dan liever twijfel zonder argumenten, want dat is gewoon de achtergrondonzekerheid die je vanzelf hopla meekrijgt, maar onderwezen onzekerheid is veel zwaarder. Je zou kunnen zeggen dat mijn snoeipersoonlijkheid in existentiele nood verkeert.
In geval van twijfel: niet inhalen. Maar als e.e.a. nou uit krachten en met name vorm groeit, helpt later snoeien ook weer niet. Want snoeien doe je ook voor bossigheid, tegenover stakigheid. Dus enige haast is wel, eh, haastend.

Ach weet u? Laat u mij maar even. Morgen weer goed hoor, denk ik. Denkt u niet?

De Jezus van Milo

Eigenlijk had ik ‘m meteen moeten kopen, want die kans komt gewoon niet meer. Als hij in die staat verkeert, gaat ie de kiebelton in, klaar als klontje (en dan bedoel ik niet de bakker op Schier). Maar nu zoek ik wel al tijden en tijden naar, op elke rommelmarkt die ik niet kan vermijden.
Niet máken voor me hoor! Want het moet wel echt zijn. Bovendien ben ik nou nog net wel weer zo respectvol om niet moedwillig Jezus twee armen af te breken. Maar dat beeldje toen in Antwerpen, och wat had ik dat graag willen hebben. En het wordt ook steeds mooier, in mijn hoofd dan he? Niet in het echt, tenminste, dat weet ik niet, ik weet niet waar het is of wie het heeft of dat ie mogelijkerwijs wel in de kiebelton is geëindigd, je weet het niet. En het is juist die onzekerheid die knaagt.
Misschien was hij wel heel duur, zo duur dat ze hem niet in de kiebelton durfden te gooien en zo duur dat ik ‘m helemaal niet had kunnen betalen, die Jezus van Milo.

Rosé rosé rosa

Goed geef ik u eerst een glaasje, kunt u daarna meteen meezingen:

Eén, twee, drie, vier, één, twee, drie, vier:

Rosa rosa rosam
Rosae rosae rosa
Rosae rosae rosas
Rosarum rosis rosis

Tango uit een grijs verleden
Die de schooljeugd van het heden
Op moet dreunen als gebeden
Bij het leren van Latijn

enzoverder…

Ik heb nieuwe glaasjes, eerst zes nu vier (want twee overleefden de tas aan mijn stuur niet). En het zijn zulke liefies. Echt. Waarom ik van die kleine glaasjes heb gekocht? Nou voornamelijk omdat ik (thuis) altijd bodempjes drink. Voor het lekker, niet om teut te worden, want daarvoor moet-er-nog-teveel. Maar een boojumpje¹ bij het koken is zo lekker. Zeker nu het weer rosé-weer is (rosarum rosis rosis). Dus heb ik nu lieve boojumglaasjes. Hips…

1 for the Snark was a Boojum you see?

PS. Ik heb het weer niet kunnen laten. Ditmaal een stukje van Irene…

Op de fiets
(Heb ‘m net weer es geluisterd en het is een grappige mix geworden van, Laurie Anderson, Ton Lebbink en Max Headroom. Maar dit terzijde)

Overleefd!

Jup, ik heb het weekend overleefd. Het resultaat? 18 nieuwe liedjes en een filmpje. Dat filmpje lijkt niet zoveel voor te stellen, maar het is een historische gebeurtenis.

Poeseke die zo dicht bij Boris komt zitten, steeds een stapje dichterbij, tot hij het opmerkte, nadacht en het wel goed vond eigenlijk. Heel bijzonder.
Oh, en ik kan het niet laten he? Teksten van anderen te pakken en hopla er een liedje mee te maken, eerst aargh natuurlijk, maar nu ook Ingrid en cockie. Als ze het maar goed vinden…

Trainpain van Ingrid
en

Het poedeltje van cockie (let wel, het poedeltje is natuurlijk niet van cockie, of ze moet het verhaal verdraaid hebben).

Ik weet dat ik aan sommige mensen een ander stukje beloofd had, maar dat komt nog, nu even geen fut.

Dorothy zelf aan het woord

Ik heb u al twee keer lastig gevallen met The red Dress van Dorothy Parker en dat zou an sich genoeg zijn, ware het niet dat ik op een opname gestuit ben van Dorothy zélf waar zij dit fraaie gedicht voordraagt.

Ach, en omdat u Resumé waarschijnlijk toch leuker vindt, hopla:

13 mei

Goh, is het alweer een jaar geleden. Een zonnige spreekkamer, een vriendelijke longarts, een vervelend bericht. Een jaar lang heeft de 13e gediend als blixemafleider voor andere bijzondere dagen, want vrijdag 13 mei 2005 gebeurde de belangrijkste verandering, de rest was het resultaat ervan. En nu moet 13 mei ontmanteld worden, hij heeft z’n best gedaan, maar nu het zover is, ach, waarom zoveel vastpinnen aan een datum. Hop, weg ermee. Want voor je het weet heb je paraskevidekatriafobie:

Para-skevide-katria-fobie
Dat gaat over een één
Gevolgd door een drie
Valt het op vrijdag
Wees er bang voor en zie
Para-skevide-katria-fobie

Dus daar doen we niet aan mee!
Wat ik doe vandaag dan wel? Ik ben bezig een CD te maken. Gisteren mee begonnen, zit op 14 (nieuwe) liedjes (een meer dan 13, gek he?). Lekker snel, korte liedjes, snel geflanst, leuke resultaten, leuk om te doen, veel van leren. Qua van teksten veel Dorothy Parker, veel aargh, beetje yak.
Als u nog motivatie nodig heeft om verder te kunnen in het leven, laat u dan door Mw. Parker inspireren:

Autoerotiek

Voor alle mannen die nu denken dat dit stukje over voiturisme gaat: u kunt nu afhaken. Ik heb namelijk niets met automobielen, behalve dat ze je van A naar B kunnen brengen met een aanzienlijke snelheid.

Nee dit stukje gaat over scrubzout, kent u scrubzout? Het werkt als volgt: u legt uw vochtige handen op het scrubzout en met het aanhangend zout scrubt u uw lichaam af/in/jegens. Als u een van uw nabestaanden bij u hebt kan die de moeilijk berijkbare delen voor zijn/haar rekening nemen, met als tegenprestatie een vergelijkbare wederdienst, onder het motto: Aai skrup joor bek, joe skrup maajn.
De volgende stap in het proces van het scrubben is het vinden van een geschikde douche (in dit geval was hij bijgeleverd) om de massa van half oplossend scrubzout en de vermalen bovenste huidlagen, aangenaam af te spoelen. (De juiste tekst daarna is: Oh, wat zacht!)

Allemaal heel fijn, maar het ontregelt nu wel mijn leven. Ik kan niet meer van mezelf afblijven. Mijn schouderkoppen, wauw! (Zo zacht) De binnenkant van mijn onderarmen, phoeh! (Moejes voelen!)

In de auto terug was het al begonnen, we zeiden niets, maar keken af en toe beschaamd weg als we door de ander betrapt werden. Tweepersoons autoerotiek in de, eh, auto.