Bah en meer

Laat ik eens beginnen met bah, dan zien we vanzelf wel waar we uitkomen.

(veel later)

Bah¹ dus…

1 Ook wel Bronchiale Aspecifieke Hyperreactiviteit…

EDIT: Ach laat ik met iets leukers afsluiten. Let vooral op het “Again?” en het knikje.

Wat is de ham in boter-ham?

Het gebeurt niet alle dagen dat je over zo’n vraag moet nadenken. Maar vandaag was het dan toch zo ver. Iemand deed voor mij boodschapjes en had op het briefje “Vegetarische ham” mee gekregen. Telefoon vanuit de winkel:

– Ah, meteen het eerste probleem
– Ja?
– Ze hebben Gerookte ham en Boter ham… eh, oh, worst, hihihihihi

De rest was niet meer te verstaan, maar wel duidelijk, waarbij een oude kindervraag van mij weer omhoog komt, waar komt het woord boterham vandaan? Een snelle zoektocht in de wikipedia levert ook niet veel meer op dan dat je er boter op smeert. Maar daarmee is het ham-deel nog niet opgehelderd. Ik bedoel, ik kan natuurlijk mijn gezicht ook wel een aftershavebalsamham noemen, of wat dacht u van de spertiham, mooi eufemisme, maar verder nonsense.
Vraag blijft dus, waar van komt de ham in boterham? In mijn geval komt de ham die ik op mijn boterham doe van Albert Heijn, vooropgesteld dat ze daar inmiddels klaar zijn met dijenkletsen om de verlezing.

Dichtsel van de dag:

Bekentenis van een ex-naturist

Totdat ik God vond op mijn pad
sliep ik in mijn blote gat

Nationale dag van de frontale verkleving

Aan de telefoon met evt. in de trein terug uit Z.:

– Heb je al een stukje voor morgen?
– Nee, nog niet, maar dat komt wel.
– Nouja, waarschijnlijk ga je ook op dingen letten als je een log hebt en weet dat je nog een stukje moet schrijven.
– Eh, ja, maar daar heb je doorgaans niet zoveel aan.
– Hoezo?
– Nou ik bedenk allemaal leuke stukjes, maar tegen de tijd dat ik naar dat witte schermpje kijk ben ik die allemaal kwijt. Ik heb bergen stukjes bedacht die nooit op mijn logje zijn gekomen omdat ze verdampt zijn als ik thuis kom.
– Goh.
– Zelfs stukjes die ik me wel herinner als ik bijvoorbeeld mijn fiets pak, maar zelfs als ik nog weet dat ik het bedacht toen ik mijn fiets pakte komt het niet terug.

Dus zou ik wel weer een stukje schrijven dat nergens over ging, of over dat je wel dingen bedenkt maar die toch weer vergeet, nou vergeet het maar, want waar kwam ik achter? Het was gisteren Nationale dag van de frontale verkleving. Het begon in Z. al, maar eentje valt nog niet op. Het is de herhaling die het hem doet. In Utrecht aangekomen zie ik het tweede stel, volledig verkleefd en als ik zou mogen jokken op mijn logje dan zou ik schrijven dat ze, heel romantisch de trein weg lieten rijden en dat hij of zij een latere trein zou nemen omdat van verkleving.
Dit zou niet genoeg zijn geweest als er geen derde stel gekomen was, alleen dat was ergens onder weg, ik op de fiets en zij (zullie, niet zij vr.) leken eerst een persoon die ergens op stond te wachten, tot ik wat anatomische anomaliën zag. Het was, het zij een arm te veel, of een wel erg groot hoofd dat me frontale verkleving deed vermoeden en jahoor, helemaal aaneengeplakt.
Nu was ik op mijn hoede, zouden er meer volgen? Zou ik een extra ommetje maken om er meer te spotten, mogelijk details noteren of andere verzamelaarsneigingen vertonen? Nee ik wilde snel naar huis en naar bed, snel kijken of ik nog iets voor Boris en Poeseke kon betekenen, bijvoorbeeld een lichte doch voedzame maaltijd toebereiden. En hoe schetst mijn verbazing? Jawel, de verzamelaar kreeg een groots kado: Nog een verkleefd stel. Ik tik haar op de schouder:

– Nee, sorry, ik tik je niet af, je mag hem houden, maar ik heb wel een vraag.
– Ga je gang.
– Is er iets speciaals vandaag, dat jullie zo verkleven enzo?
– Ach, maar weet je dat dan niet? Het is Nationale dag van de frontale verkleving!
– Aiai, dan moet ik snel naar huis, zien of ik mogelijk nog Boris kan verleiden tot enige verkleefpartij!

Thuis gekomen kijkt Boris me meewarig aan:

– Ach kom maar hier jongen.

Slaat zijn pootjes om mijn nek en geeft me een lekkere smeer Sheeba Traiteur over mijn gezicht.

– Mag ik nu ook opeten wat Poeseke heeft laten staan?
– Nee Boris, dat had je iets later moeten vragen, dit valt op!

Boris begrijpt dat en zal als ik klaar ben met dit stukje waarschijnlijk een tweede poging doen, maar ik ben niet te chanteren vandaag. Waarschijnlijk duurt het een jaar wachten tot de volgende Nationale dag van de frontale verkleving, maar dan zorg ik dat ik van de partij ben!

Waar ik blij van word.

Waar ik blij van word is dat de

van de debutelpee van Suzanne Vega fout gaat en dat ze dat niet veranderd heeft. Het wachten is tot muzikanten dat met terugwerkende kracht als nog gaan doen (nouja, echt terugwerkend kan natuurlijk niet, maar u begrijpt wat ik bedoel). Nootje uitvegen, een nootje opnemen en invoegen maar. Het kan, dus zullen ze het ook wel gaan doen. Met films gebeurt het al volop. Ik moet er niet aan denken.
Waar ik ook blij van word is Poeseke:

Want ik heb het natuurlijk wel vaak over Boris, maar ik heb hier wel een tweede schoonheid onder mijn dakje. Plus dat ze twee handen mist en veel actiever op knufjesjacht gaat. Zelfs bij bezoek, waar ze anders op veilige afstand de, eh, eh, kat uit de boom keek…
En ik word nog van veel meer blij, maar mijn velletje is vol, nou daaaag!

Een gewone jongen…

Soms, niet vaak, vertel ik iemand die ik ken dat ik een logje heb, want het is niet geheim, ik vertel er alleen niet over, u kent dat wel en zo niet dan, dan, nouja dan niet he?
En als ik weer iemand heb verteld van mijn logje kijk in gedachten wat er nu en in de afgelopen dagen op staat, want de kans bestaat dat iemand er ook gaat kijken en wat voor indruk maak je dan met je teksten. “Ai, net een kattenkotsverhaal, da’s jammer, maar dat trekt ze wel”, dat soort gedachten.
In dat kader zat ik even terug te bladeren en kwam op deze

foto, horend bij dit verhaal en zie ineens hoe’n gewone jongen ik eigenlijk ben: naturel chips en vanilla coke. Zal het nu maar zeggen, ik draag ook enkel basics en heb twee kinderen, een jongetje en een meisje, rijd in een … (welke auto moet je tegenwoordig rijden om gewoon te zijn, want hier houdt mijn fantasie even op) ga op vakantie naar Spanje (of moet dat tegenwoordig Frankrijk zijn) en, en, en, eh, jezus wat ben ik vervreemd van de wereld, wat is eigenlijk nog normaal tegenwoordig?

Nouja, het dichtsel van de dag dan maar?

Wiskundesommen

Een slak die wakker opklimt
glijdt slapend naar beneden
En droomt tijdens het zakken
van een roedel fijne treden

Laten we het er maar op houden dat het zo’n dag is, sterker nog het is dierendag, nog beter voor honden, poesen, cavia’s en knapperige torretjes zorgen dus!

Dichtsels

Ik heb het een tijdje geprobeerd in de taalspeeltuin, maar omdat ik de indruk heb dat die een beetje aan het versterven is, geloof ik dat ik het langzaam aan, aan ga durven om het dan toch maar hier te doen. Ik heb het natuurlijk over dichtselen. Geheel pretentieloos, vind het gewoon maar niks als het dat is en glimlach als je het leuk vindt.

Later is al geweest

Nu in mijn eentje
vallen dingen
in het water
Zoals de luxe
van het vrezen
voor als later…

Maar er is meer, want ik heb mij namelijk voorgenomen om binnen
vijfentwintig jaar (lees voor mijn 65ste) een goede tekstdichter te
zijn. De meesten zijn namelijk nogal slecht, zelfs de goeie. Luister
maar eens naar een gemiddeld tweede couplet. Het idee zit in het
eerste, maar dan is het liedje zo kort. Let wel, ik heb nog 25 jaar om
het te leren, dus gun me de tijd…

Netjes kotsen voor beginners

Ik heb mij even afgevraagd of dit niet onder het poep- en piesbeding viel, maar ik zie een grote maas in de wet dus ik zie wel of ik mezelf in het nekvel grijp. Poeseke heeft gekotst namelijk vanavond, of gisterenavond of, nee het was nog nat (pas op, dit is al op het randje) maar heeft dat netjes uit zicht gedaan, achter een gitaar. Weet nu niet of ik het op zal ruimen of het gewoon als denkmal laat liggen.
Ondertussen speelt Boris zich suf met twee proppen die I. (niet Irene) vanmiddag voor hem gemaakt heeft (vraag me nu af waarom ik nooit eerder proppen voor hem gemaakt heb) zodat de kamer hier nu onder de snippers ligt (wat een goede contraindicatie is voor het maken van proppen voor Boris).
Nouja. Ik ga maar eens naar het twalet (okay, nu ophouden).

Would you like a Jelly Baby?

Als Doctor Who fan en dan met name ook nog steeds ergens wel voornamelijk van Tom Baker, wordt je nieuwsgierig naar Jelly Babies, want als hij naast de Sonic Screwdriver, K9¹ en zijn sjaal één geheim wapen heeft, zijn het wel de Jelly Babies, al zijn het lang niet altijd Jelly Babies in de uitzendingen, maar dat terzijde.
Gelukkig zijn er mensen die wel eens de grens over gaan (vandaag eens een positief stukje over mensen die naar het buitenland gaan, doorgaans ben ik er niet zo gelukkig mee) en in gebieden komen die Jelly Babies voeren. Eergisteren kreeg ik mijn eerste zakje Jelly Babies! En ja hoor, na de eerste helft was ik misselijk, goed he? Wanneer was u voor het laatst misselijk van snoep? Ik kan het me niet herinneren. Het zakje is nu leeg en ik moet nog eens een nachtje slapen over wat ik er nou van vind.

1 Hoewel die door z’n onhandige vormfactor en manouvreerbaarheid vaak aan de andere kant leek te staan (‘yes master’)