Nuntenswieliën, deel 2 (b)

Het stukje van gisteren was niet helemaal eerlijk, want ik vertelde er niet bij waarvóór ik de kroontjespen gebruikte. Welnu, op mijn werkkamer heb ik een installatie om water te koken en zakjes oplosespresso op te lossen in speciaal voor drinkdoeleinden bedachte kopjes. Nu nog even roeren…
Er is veel schrijfgerei op de wereld, maar niets verslaat de achterkant van de kroontjespen. Hij laat zich prima gebruiken als roerinstrument én hij laat zich erg goed met de mond weer reinigen om vervolgens weer in de pennenbak te verdwijnen. We hadden het goed met elkaar, de kroontjespen en ik. (mag u weer even klifhangen).

EXTRA EXTRA

Speciaal voor alle klifhangers: het Poëtisch Zondagsupplement!

Und wusstest du, dass das Sternenlicht
kurz bevor es in den Himmel aufbricht
auf deiner Nase sitzt und lacht
dann erst springt es in die Nacht

Uit: Die Nacht, van Wir sind Helden.

Deel twee (a) in de untensiliën reeks (weet namelijk niet meer uit mijn hoofd hoe ik die genoemd had)

Ik gebruikte tot voorkort, met enige regelmaat een kroontjespen. Met veel plezier én met veel succes!

Zorgen!

U vraagt zich af of ik goed voor mezelf zorg? U weet dat ik fruit eet, eet ik ook andere lekkere dingen? Ja dus! Jams! En hoewel ik deze week ook (niet vegetarische) salami gegeten heb, is dit vegetarische ham, mocht dat u interesseren.

Oeps

Door omstandigheden wat laat voor de lammetjes dit jaar 😉

Instrumenten en utensiliën (1)

De eerste in een reeks van handige, vaak verkeerd gebruikte, hulpmiddelen die het leven vereenvoudigen, structureren en in het algemeen voor geluk, vrijheid en gepelde bananen zorgen.

Zoals u weet wordt hier met fruit ontbeten en het favoriete ontbijtfruit is nog immer de banaan. Maar zij die met enige regelmaat banaan eten, weten dat de kwaliteit, zeker als voor meerdere dagen ingekocht, nog wel eens varieert. Het openen van de banaan kan dan een uitdaging zijn, zeker als je daarbij de inhoud niet (verder) wilt verprutten.
Om die reden worden de bananen hier in huize Krak, netjes Halal geslacht, met een heel scherp mesje wordt een sneetje gemaakt in de hals (als dat hals heet) van de banaan en hij laat zich daarna zonder enig probleem pellen. Dat scherpe mesje ziet u hierboven, het is een Skandia breekmesjeshoudertje met Olfa mesjes, maar daar ruik je niks van. Dat het mesje vies is maakt ook niet uit, omdat het sneetje heel ondiep is.

De stand der techniek

Laat ik beginnen te zeggen dat hij mijn site niet lust, hij heeft trubbel decoding de transleted tekst, moest dus een alternatief hebben en heb toen vriendelijk (doch ongevraagd) gebruik gemaakt van bovenstaand stukje. Hiervoor natuurlijk dank.
De Babelfish blijkt dus goed in het vertalen van Nederlands naar Steenkolenengels. And then inene feel floor, geweldig!

HOE

‘Als ik een man was
zou ik wel weten hoe
mij lief te hebben.

Ik zou mijn plotselinge
droefheden een bedding
geven, mijn natte haar
naar achteren strijken,

mijn boodschappenlijstjes
zou ik aanbidden en proberen
te doorgronden.

Ik zou mijn lege flessen
naar de glasbak dragen
en zeggen ‘onze’.

Ik zou mij aaien en
met mijn oor op mijn buik
willen horen tot waar
mijn hart harder bonsde.

Ik zou chocola voor mij kopen
en die niet helemaal opeten
maar ook een stukje voor mij
bewaren.

Ik zou naar vroeger
vragen en de naam van
de hond van mijn eerste
man’s tweede vrouw zelfs onthouden.

Ik zou mij loslaten zodra
ik los wou en ik zou
mij vertrouwen waar
ik ook heen wou.

Ik zou mij afhalen als ik terugkwam
en dan blij zijn.

Ik zou zelf (als ik die man was)
niet vaak weg zijn, maar
trouw tot in de dood (na
honderd jaar) en

van al mijn onderkinnen
de een nog mooier
dan de ander vinden
en heerlijk hoe ik rook.’
                – Judith Herzberg

Dat was even lekker typen! Mooi he?

Als dit niks voor u is, is dit misschien wat? Let op de ‘kauwbeweging’ na de Taaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Zonnetje!

Kijk da’s nou lekker. Een zonnetje, bomen die daardoor weer eens naar binnen kijken in plaats van grijsgroenig op hun plekje te blijven staan en lieve pluiswolkjes die vrolijk rondhangen om het een beetje spannend te maken hoe lang dit gaat duren. Niet slecht dus en dat valt in goede aarde hier.
Even denken, hoe heet dat ookweer, angorafobie? Nee, heb niets tegen konijnen, het was dus iets anders, maar wat ik wilde schrijven is dat ik gisteren in de stad was en dat is op zaterdagmiddag geen briljant idee, dat wil zeggen, voor mij, nu. Die drukte viel een beetje bovenop me en drukte me in een minder vrolijke hoek, waarschijnlijk ook door het 13^e fenomeen.  Gisteren was dus niet zo’n goede dag.
Dus zon is heel welkom, rug is weer goed en ga vandaag eens lekker de zooi opruimen die door rug is blijven liggen, ben dan altijd zonnetje in huis!
(Ik zou hier graag een foto bij plaatsen, maar die zitten nog op camera en Boris ligt op schoot, ben dus even immobiel.)

Holy kou!

Het recept voor een dagje bed en vertroeteld -willen- worden:

Neem een avond (zoals de afgelopen avonden waren), een terras, prettig gezelschap, een jas, trek die jas uit en neem plaats op het terras.
Consumeer, bij voorkeur iets alcoholisch, al kan met koffie begonnen worden. Rustig in laten trekken, het duurt een paar uur voordat de kou echt vat kan krijgen op (liefst door fietstocht bezweette rug).
Gun de pijn een nacht de tijd om zich te manifesteren en geniet.

Nouja, geniet van het -verlangen- vertroeteld te worden. Gaan we weer over op alarmfase 3 voor wat betreft tranen: Het is vandaag drie maanden geleden dat A. en ik hoorden¹ dat zij longkanker had. Ik heb even wat op mijn logje uit de dagen daarna zitten lezen en had moeite om het droog te houden, begrijp nu iets beter waar het medelijden van mensen vandaan kwam. Dingen zien er aan de binnenkant zo anders uit dan aan de buitenkant. Zo lijken de drie maanden eerder een half jaar en de tijd daarvoor een ander land.
Maar laten we afsluiten met dat het heel goed met me gaat. Zoals gezegd heb ik deze week een aantal dagen lekker gewerkt, krijg ik mijn leven weer aardig op poten en heb het, voor het grootste deel van de tijd, aardig naar mijn zin. Zelfs zo naar mijn zin dat ik voor het eerst sinds maanden weer eens een cigaar gerookt heb (en hij was lekker!).

1= Hoorden op vrijdag 13 mei dat ze longkanker had, ik heb de dag erna pas het stukje geschreven…

Over covers, remakes en touch-ups

Pas op: Knorrepotalarm!

Er zijn wel eens van die dagen dat ik een gitaar om mijn nek hang en liedjes zing (niet verder vertellen hoor want dat is allemaal heel stiekum), zonder enige pretentie, probeer ik te kijken wat ik van liedjes van anderen kan maken met alleen gitaar en zang. Ik doe daar niemand kwaad mee, ik neem dat zelden op en als ik het al opneem luister ik het nooit af. Zo pretentieloos zal ik maar zeggen.

Er zijn andere mensen die daar anders over denken, daarom zijn het ook andere mensen. Die nemen een nummer van iemand anders en nemen dat opnieuw op. Je kunt dat op verschillende manieren doen, waarvan de meesten op z’n zachtst gezegd riskant zijn. Je kunt proberen een nauwkeurige kopie te maken, maar waarom zou je? Je kunt er iets heel anders mee doen, met het risico dat er niets van het origineel overblijft.

Maar het kan ook goed. Zelfs zo dat de cover beter is dan het origineel. Hoe dol ik ook ben op Leonard Cohen, de uitvoering van Halleluja door Jeff Buckley is bijvoorbeeld beduidend beter dan die van Cohen zélf. Dus het kán wel.

Een heel ander genre is de remake, hoewel daar in de filmindustrie iets anders mee wordt bedoeld dan in de muziek. Om bij de muziek te beginnen: Alanis Morisette heeft haar beste werk (Jagged Little Pill) opnieuw opgenomen, maar nu in een acoustic version. Dat betekent dat ze alle 12 nummers, tien jaar later nog eens opgenomen heeft, maar dan zonder elektrische instrumenten.
Als ik het lief zeg is de CD een beetje onnodig, als ik het minder lief zeg is het een beetje droevig dat iemand slechte covers van d’r eigen werk maakt.

Op filmgebied heb ik elders al geschreven dat het riemeken van films zelden iets goeds oplevert, of iets waar de mensen die de originele film kennen iets aan hebben of mee kunnen. Zo heb ik moeite met de Hitchhikers film, in die zin dat Arthur Dent, geschreven is op Simon Jones geschreven en hoe leuk Martin Freeman ook is, Arthur is geen stuntel, hij is niet onzeker, Arthur is continu in verzet tegen de situatie waarin hij beland is op een verontwaardigde manier. Iets wat hij NOOIT gezegd zou kunnen hebben is:”Follow me!” En hoe fijn de stem van Alan Rickman ook moge zijn, een zware stem is niet het geen Marvin. En dan de animaties in de TV-serie, daar kun je toch nooit overheen? Sorry, no points (en no point overigens ook).

Maar helemaal raar is het fenomeen van de touch-ups. Artiesten die hun werk later veranderen. Omdat ze het er niet meer mee eens zijn, of omdat ze de visual effects niet goed genoeg vinden. Met name Lucas en Spielberg schijnen zich hier schuldig aan te maken. Allemaal een beetje jammer, zeker als dat gebeurt op het moment dat iets op dvd uitkomt, of dat de nieuwe cd de oude vervangt. Hú!

Zo is er nu een nieuwe versie van Radioactivität van Kraftwerk, waar het tweede nummer (Radioactivität zelf) vervangen is door een hippere versie. De originele tekst is:

Radioactivität, für dich und mich im All entsteht
Radioactivität, strahlt Wellen zum Emfansgtgerät
Radioactivität, wenn ‘s um unsere Zukunft geht

Hemeltje wat lief naief. Dus dat houd je zo, toch? Neen op de nieuwe CD (ik weet niet of de classic nog te krijgen is) is de tekst:

Chernobyl, Harrisburg, Sellafield, Hiroshima
Stumme Radioactivität, weil’s um unsere Zukunft geht
Stumme Radioactivität, für dich und mich im All entsteht
Stralentot und Mutation, durch die schnelle Kernfusion.

Gelukkig nog even naief, dat wel. Geloof overigens dat Kernfusion niet goed vertaald is uit het Engels, van fission naar fusion…

Goed, het einde van yak’s mopperuurtje.