Tuinieren

Met ingang van onmiddellijk ben ik vrijdag balkontuinierder geworden. Een grote verantwoordelijkheid, maar ik ben inmiddels ook een grote jongen dus dat moet ik aankunnen. Op het zuidbalkon staan nu nog de planten die straks weer naar het noordbalkon kunnen i.v.m. steiger die weg is. Een van die planten is deze fraai bloeiende leukothea en dat is eng, want hij is eigenlijk wat groot geworden voor het noordbalkon en dat betekent dat hij gesnoeid moet worden. Nu heb ik voltijd een goede docente bij de hand, dus maakt u niet ongerust, dat komt wel goed, al vind ik het doodeng. Want je mag niet altijd snoeien en niet overal snoeien en misschien moet je er nog wel bezweringen bij scanderen ook (al heb ik dat A. nooit horen doen).

Mailen

Belangrijke notitie:

Het indrukwekkende voordeel van het schrijven van een e-mail boven het voeren van een telefoongesprek is dat je door kunt typen als je huilt…

P.S. Ik ben Bommel aan het lezen, dus mocht ik de komende tijd nog pompeuzer overkomen, dan weet u de oorzaak…

Vermoeien

Mag ik u even vermoeien? Ik ben moe, erg moe, erg aan het zoeken hoe dit allemaal moet. Het gaat niet slecht, sterker nog, het gaat veel beter dan ik het me ooit had kunnen voorstellen. We maken het elkaar makkelijk, we maken het anderen makkelijk, anderen maken het ons makkelijk, maar nu ben ik moe, vandaag ben ik moe, morgen ga ik het anders doen en zie dan wel hoe.
Plof: valt van stoel, er is niets zo ontwapenends als je zelf per ongeluk te zien rijmen 😉
Tot morgen!

Bellen

Een van de nare dingen van een onheilstijding is dat hij verspreid moet worden. En een van de nadelen van heel veel mensen kennen is dat je heel veel moet telefoneren. En wat blijkt? Bellen heeft veel weg van een endurance sport. Ik maak me geen illusies over records ofzo, ik bedoel, er zijn meer dan genoeg callcentermedewerkers die veel meer uren maken, maar ik moet zeggen dat ik zelf ook onder de indruk was van hoe lang je dat kunt doen. Overigens blijkt ook ISDN een uitkomst, want het was natuurlijk een mooi geval van synchroon schoonbellen.
Maar er is nog iets anders. Ik ben slecht in routine dingen, ik ben een improviseerder (omdat improvisator zo’n groot woord is) en ik kan dus niet twee keer het zelfde verhaal vertellen, ik probeer het wel eens, maar mijn hersenen protesteren. De grote angst is dan dat het verhaal steeds slechter wordt, het is niet nieuw meer voor mij dus ga ik het afraffelen. Dan blijkt een dergelijk bericht gelukkig inspirerend genoeg om het in vele varianten fris te kunnen vertellen, rekening houdend met de steeds wisselende doelgroep. Ik zou bijna Johan Cruijff citeren, maar dat doe ik niet (taal acrobatiek is leuk, maar er zijn grenzen).

dichten

Sinds ik mijn nieuwe kiekijzer heb, ben ik eigenlijk altijd voorzien van camera als ik op pad ben. Dit bordje hangt bij de Hoofdingang van het UMC voor velen nog altijd bekend als AZU. Ik weet niet wie het bordje gemaakt heeft maar waarschijnlijk is hij familie van “Gun uw schoenen een tweede ronde. Weggooien is zonde” en het bord dat op de bloemenstal op de Marnixlaan in Amsterdam staat (stond), ik weet helaas de tekst niet meer, als u mij kunt helpen: graag.
In die bloedlijn van bordendichters geld het motto: “Metrum is iets dat anderen overkomt” en “Als het maar rijmt”. Vermoedelijk zouden ze ook nog een overschot aan uitroeptekens gebruiken, maar mijn voorraad uitroeptekens is beperkt, dat is dan weer mijn handicap.
De schoenensloagan zou al sterk verbeteren door de zinnen te verwisselen:

Weggooien is zonde:
Gun uw schoenen een tweede ronde!

Kijk, daar heb ik wel een uitroepteken voor over. Het uitrijbord was natuurlijk oorsponkelijk:

Alvorens u uw auto haalt:
Zorrug dat u eerst betaalt!

Ook hier zou omkering helpen:

Zorrug dat u eerst betaalt,
alvorens u uw auto haalt!

Maar daar komen dan weer associaties met Mary Servaes:

Denk toch heel goed na,
voor je scheiden ga

Toch is het fijn om te zien dat het in Nederland goed gesteld is met de werkgelegenheid voor dichters.

yak tiept een moeilijk stukje

Toen ik iets meer dan twee jaar geleden mijn weblog begon, had ik nog geen duidelijk beeld van wat ik er zou plaatsen en wat niet. Tuurlijk ik had wat voorbeelden, maar een van de grappige conclusies die ik in de loop van de tijd heb moeten trekken is dat je vanzelf je eigen¹ stijl krijgt en dat je automatisch een soort semi permeabel membraam hebt waar stukjes privéleven wel en niet doorheen komen.
Er zijn best erge dingen gebeurd in huize Krak die u niet te lezen heeft gekregen, er zijn ook een boel hele fijne dingen gebeurd die ook hun weg niet naar dit logje hebben gevonden. Omdat ze te privé waren, omdat ze toevallig gebeurden in een tijd dat ik een grappig plaatje had van het een of ander, of omdat (en dat gebeurde waarschijnlijk vaker) ze me niet te binnen schoten op het moment dat ik weer een stukje ‘moest’ typen.

En nu heb ik een ‘misstap’ begaan, ik heb u laten meeleven met iets waar ik geen ultieme klifhanger van kan maken. Ik kan goed leven met het feit dat Irene nog immer geen foto’s heeft laten zien van de bankjes (behalve dan naast het hoofd van R. zodat we konden zien dat ze zwart waren) en het lukt me best om u in spanning te houden over het lot van een tegeltje. Maar ik moet nu echt een beslissing nemen over dit logje, ophouden met een enorme klifhanger of doorgaan en meer van mijn privéleven door laten siepelen.

En als ik er voor kies om meer door te laten siepelen, hoe ga ik dat dan doen? Op de mij vertrouwde, via een omwegse, indirecte, wat onderkoelde manier, of ga ik hier mijn tranen uitstorten? Ga ik hier schrijven dat Mw. Krak, die overigens A. heet, iets niet zo gunstigs heeft en erg ziekjes is. Of ga ik hier schrijven dat ze longkanker heeft in een ver gevorderd stadium en dat daar niets wezenlijks meer aan te doen is. Ga ik schrijven dat we daar verdrietig over zijn. Of ga ik schrijven over de wonderlijke tijd die we samen ingaan.

Als diepgeworteld agnosticistachtig type had ik eigenlijk kunnen weten dat dit stukje mooi rond zou komen. Het begint met dat ik niet wist wat het zou worden en daar eindig ik het stukje ook mee. Vooralsnog ga ik door, deels op de oude manier, maar ik sluit ook op een traditionele manier af: ik houd u op de hoogte…

yak voelt zich een beetje zo

Zo dus

yak logt AbTL

In het onderdelenmanagement heb je het fenomeen JIT (Just In Time), de techniek wordt ook toegepast in Java VM’s(Virtual Machines). Ik ben op het ogenblik bezig op de ATL wijze, A bit Too Late. Qua van loggen dan. Anywho, hier is dan toch een stukje:

Kiek, zo ziet op het ogenblik de flat eruit en als ik de signalen goed interpreteer dan is hij morgen weer toonbaar. Een paar opmerkingen:

1. Het is geen hoekflat, dat komt door het feit dat dit achtendertig foto’s zijn die aaneen zijn genaaid.
2. Het fraaie programma dat mij in staat stelt om deze ultragroothoekfoto’s te maken heet AutoStitch.
3. Ik woon helemaal bovenin met (normaal gesproken) een fantastisch uitzicht.
4. Helemaal beneden ziet u inderdaad twee handwerksmannen. Hun opzichter was net de steiger op om de ramen te gaan zemen, goed he?
5. Ik heb inmiddels ook de foto’s van het lot van het tegeltje, maar die houdt u nog even tegoed.

Tot zover dit stukje…

yak’s aandenken aan een goede tijd…

Jawel, het is officiëel, begin volgende week gaat de steiger weg! Binnenkort een panoramafot van hoe het oook kan zijn.

yak vindt iets mooi

Wir sind Helden, Ein Elefant für dich:

Ich seh uns beide, du bist längst zu schwer
Für meine Arme, aber ich geb dich nicht her
Ich weiß, deine Monster sind genau wie meine
Und mit denen bleibt man besser nicht alleine
Und ich weiß, ich weiß, ich weiß und frage nicht
Halt dich bei mir fest, steig auf, ich trage dich

Ich werde riesengroß für dich
Ein Elefant für dich
Ich trag dich meilenweiter
Über’s Land
Und ich

Trag dich so weit wie ich kann
Ich trag dich so weit wie ich kann
Und am Ende des Wegs, wenn ich muss
Trage ich dich
Trag ich dich über den Fluss

Einer der nicht sollte, weint am Telefon
Und eine die nicht wollte
Weint und weiß es schon
Deine Beine tragen dich nicht wie sie sollten
So oft gehen die
Die noch nicht weg gehen wollten
Und ich weiß, ich weiß und ich ertrag es nicht
Halt dich bei mir fest, steig auf, ich trage dich

Ich werde riesengroß für dich
Ein Elefant für dich
Ich trag dich meilenweiter
Über’s Land
Und ich

Trag dich so weit wie ich kann
Ich trag dich so weit wie ich kann
Und am Ende des Wegs, wenn ich muss
Trage ich dich
Ich trag dich so weit wie ich kann
Ich trag dich so weit wie ich kann
Ich trag dich so weit wie ich kann
Ich trag dich so weit wie ich kann
Und am Ende des Wegs, wenn ich muss
Trage ich dich
Trag ich dich über den Fluss

EDIT:

Aha, yak is dus ook nog een sukkeltje. Ik had vanochtend geen stukje en moest weer weg met Mw. Krak naar het zkh voor onderzoek. Gisteren tijdens het boodschappendoen was ik nogal geraakt door bovenstaand lied, dus ik dacht: “hop, dat knallen we d’r op.” Mijn niet realiserend dat zoeiets was als ineens alleen maar klassieke muziek op radio drie 😉
Mw. Krak zit nu in de molen, dat wil zeggen dat er gisteren en vandaag onderzoeken zijn gedaan (aflopend van naar naar minder naar). Op z’n vroegst vrijdag gaan we daar de uitslag van horen.
Ondertussen doet Mw. Krak het héél goed en moet u zich niet meer zorgen maken dan wij doen 😉